Kerstverhaal

Haar grote bruine ogen kijken verlegen naar beneden. Haar lange zwarte haren hangen in een vlecht op haar rug. Schuchter neemt ze plaats aan de mooi gedekte tafel.

Het is kerstfeest.

Sommige kinderen hebben hun mooiste kleren aangedaan, soms de feestkleding uit hun eigen land. Ze zijn blij en opgetogen.

Alles glinstert.

De waxines branden, op batterijen weliswaar, dan zijn we brandveilig bezig. Het zijn die lichtjes die ons binden. Tussen al die kinderen die van over de hele wereld naar hier zijn gevlucht, tussen al die geloven, hebben we het licht als overeenkomst.

Ieder kind mag een lichtje aansteken voor iemand die voor hem of haar belangrijk is.

Ik kijk naar die grote bruine ogen en vraag me af aan wie zij denkt, naar wie gaat haar lichtje uit?

Ze praat nog bijna niet. Tijdens de liedjes bewegen haar lippen onzeker op en neer.

*

Haar grote bruine ogen kijken mij recht aan. Het is inmiddels bijna zomer en ze spreekt nu een beetje Nederlands. Zo blij als ze met me meehuppelt, zo ernstig zit ze nu tegenover me.

Haar ogen nemen me mee naar een andere wereld.

Het is druk op de kade rond de boten. Steeds meer mensen komen en verdringen zich om een plaats op de bootjes te vinden. Met een klein tasje met spullen staat ze in de massa. Ze ziet haar grote zus. Haar kleine broertje houdt haar hand vast.

Mensen duwen en trekken, ze raakt haar ouders kwijt tussen al die mensen. Ze houdt haar grote zus in de gaten terwijl haar broertje zich stevig aan haar vasthoudt.

De zon schijnt al, ze ruikt de zee en hoort het schreeuwen van de mensen om haar heen. Ze is bang.

Opeens krijgt ze zicht op de boten. Haar vader, moeder broer en babybroertje zijn al aan boord. Haar grote zus begint te schreeuwen. Ze hoort haar vader. Hij roept. Hij schreeuwt de mensen toe zijn kinderen aan boord te tillen. Er is paniek. Ze voelt de hand van haar broertje uit die van haar glippen. Ze worden opgetild.

Ze houdt zich muisstil. Sterke armen tillen haar boven de menigte uit. Ze hoort haar zus af en toe gillen.

Over de hoofden heen tillen vreemde handen haar op weg naar de boot.

Ze belanden op het dek. Haar moeder pakt haar en trekt haar dicht tegen zich aan. Haar broertje, haar zus, allemaal zijn ze aan boord. Ze is opgelucht en bang tegelijk.

De reis gaat beginnen, langzaam varen ze naar open zee.

Ze ziet haar land kleiner worden. Alle vertrouwde beelden verdwijnen naar de achtergrond.

Ze ziet de mensen om zich heen. Stil observeert ze. De zee is rustig, maar de mensen zijn ongerust.

Ze hebben tassen met spullen mee. Alles staat vol.

Als het donker wordt gaan we dood, zegt ze zacht.

Als de wind komt gaan we dood.

De zee is gevaarlijk. De boot overvol en zij kijkt met haar grote bruine ogen. Ik zie haar woorden weerspiegeld in haar gezicht.

Ik luister stil.

De reis duurt lang.

Hoe langer de reis duurt hoe onzekerder het avontuur.

Mensen gooien steeds meer spullen overboord. Schoenen, kleding. Zo is de boot minder vol en lijkt de kans groter om de oversteek te halen. Ook haar spullen verdwijnen in zee.

Dan opeens is er deining. Mensen komen in beweging. Geroezemoes, stemmen, geluiden.

Ze kijkt om zich heen. Een grote boot nadert.

Mensen worden aan boord getild, het is hoog.

Haar vader roept. Ze zweeft door de lucht.

Haar moeder huilt, haar grote zus valt, ze gilt, wordt opgevangen en bereikt toch veilig het dek. Zij wel.

Een klein jongetje belandt in zee, hij komt niet meer boven.

Haar vader duwt hen voort naar de ander kant van het schip. Ze heeft het niet gezien, maar het zit wel in haar hoofd.

Haar ogen veranderen zodra ze klaar is met vertellen.

Ze beginnen te glinsteren.

Nu is het goed, nu zijn we veilig, zeg ze.

In gedachten zie ik haar huppelen in haar eigen land, met haar vriendin, onbezorgd.

Ik voel haar kleine warme hand in de mijne wanneer we teruglopen naar de klas.

*

Op het Hollandse strand luistert ze goed naar de meester en juffen. Tot haar knieën in het water, niet verder.

Ze kijkt naar het water wanneer ze voorzichtig de zee inloopt.

Voor het eerst is ze terug bij de zee. Ze ruikt het water. Ze proeft het zout. Ze aarzelt, ze loopt voorzichtig door het koele water. Haar gezicht breekt open zodra ze me ziet.

Haar lach is als een zucht die haar hart lucht geeft.

Haar ogen beginnen te stralen en een uur later staat ze klappertandend voor me. Ze lacht, ze rent, ze sluit vrede met de zee.

We eten ijs en patat en met elke stap in het zachte zand maakt ze zich een nieuw leven meer eigen en raakt ze verder weg van wat is geweest. Sterker is ze, zoveel sterker.

Toch staat ze op weg naar kerst opeens naast me, Haar grote bruine ogen slaat ze neer. De tranen biggelen over haar wangen.

Ze heeft een huis gekregen.

Dit prachtige nieuws stemt haar intens verdrietig. Ik zie haar ogen ronddwalen over alle bekende dingen. Haar veilige school, al het vertrouwde, ze moet het opnieuw loslaten en nog 1 keer opnieuw beginnen.

Haar smalle schouders schokken.

Als haar tranen beginnen te drogen vertel ik haar hoe dapper ze is en hoe trots ik op haar ben. Er wacht een nieuw avontuur.

Haar grote bruine ogen kijken me stralend aan, haar lange vlecht danst op haar rug nu ze weer huppelt. Ze neemt opnieuw plaats aan de mooi gedekte tafel.

Het is kerstfeest.

Ze heeft haar mooiste kleren aangedaan, ze is blij en opgetogen.

Alles glinstert.

De waxines branden, op batterijen weliswaar, dan zijn we brandveilig bezig. Het zijn die lichtjes die ons binden. Tussen al die kinderen die van over de hele wereld naar hier zijn gevlucht, tussen al die geloven, hebben we het licht dat ons bindt.

Ik weet nu dat haar lichtje brandt voor het vriendinnetje dat ze achterliet. Ik zal haar niet meer terugzien na kerst. Een jaar lang mocht ik haar volgen. Ze is een gewoon meisje. Met een bijzonder verhaal.

Ze staat op de drempel.

De drempel van de school en de drempel naar een nieuw leven.

Zacht duw ik haar de toekomst in. Het is tijd om te gaan.

Als ze wegloopt kijk ik naar de zwarte vlecht die op haar rug hangt.

Ik ben stil.

Maar ik zou de wereld wel willen toeroepen: open je hart voor dit kind, open je hart voor alle kinderen.